Starfsmaður í þjálfun......

Heyskapur er í fullum gangi á bænum.  Eftir þrotlausar æfingar um helgina, hleypur húsmóðirin vél og vél, og er farin að nota öll heyvinnslutækin, nema rúllubindivélina.  Hún er jú bæði gömul og afar sérvitur, og því betra að færari menn en ég stjórni henni.  Bóndinn er meira að segja farinn að bjóða húsmóðurina til láns á næstu bæi til að raka, svo það hlýtur að vera merki um að hún sé ekki alslæm til vinnu.  Merkilegast finnst mér þó að þessir dráttarvélaframleiðendur, á árunum 1960-1987, sem eru framleiðslutímabil dráttarvélanna á bænum, gátu ekki ákveðið í sameiningu hvar stúturinn á olíutanknum ætti að vera.  Á bílum er þetta nú yfirleitt á afturbrettinu og tilbreytingin fellst í því að muna hvoru megin stúturinn sé.  Að setja olíu á dráttarvél er sko meiriháttar mál.  Annað hvort þarf að lyfta öllu húddinu, til að finna stútinn eða efsta partinum, eða bara taka lokið af stútnum sem stendur upp úr húddinu.... nema CASE!  Nei nei þeir geta ekki verið eins og hinir.. Þar er stúturinn AFTAN á vélinni, sem getur nú verið pínu mál, ef maður er með heyvinnutæki aftaní og getur ekki sett rassinn á vélinni upp að tanknum.  Auk þess sem glussa-stúturinn er rétt fyrir neðan og næsta auðvelt að villast á þeim fyrir svona grænjaxla eins og mig.  Ég skal játa það að leiðbeiningar símleiðis voru nauðsynlegar þegar fyllt var á vélaáhöfn heimilisins í fyrsta skipti!!